تفاوت سیستم سروو موتور و رله

از دیرباز تاکنون دو فناوری فراگیر برای جبران نوسان ولتاژ یک برق شهر به کار گرفته شده است. در روش نخست، یک اتوترانسفورماتور با چند خروجی سیم پیچ که هر یک از آنها به رله ای مصل می باشد، به وسیله یک مدار، ولتاژ ورودی را اندازه گیری نموده و با توجه به ولتاژ ورودی، مشخص میکند که کدامیک از رله ها ولتاژ خروجی را تعیین نماید که در بهترین حالت فاصله ولتاژ بین آنها نمی تواند کمتر از (10) ولت باشد.
ساختار قدیمی این دستگاه ها به روش پله-پله ، نمیتواند ولتاژ بار را در مقدار ویژه ای تثبیت کند. بلکه همواره آن را در بازه مناسبی نگه میدارد. از دید متخصصان الکترونیک به کار بردن واژه "استابلایزر" برای چنین ابزاری که ولتاژ خروجی آن روی یک عدد تثبیت نشده است، نادرست بوده و "ترانس اتوماتیک رله ای" برای نام گذاری آن بهتر است.

ساختار جدید استبلایزر ها که برای جبران نوسان ولتاژ به کار میرود، از ترانسفورماتوری که سیم پیچی آن بر روی هسته های حلقوی، توسط یک جاروبک زغالی که به خروجی متصل است به کمک یک سرووموتور که از میکروپروسسور هوشمند فرمان میگیرد روی هسته مسی لغزیده و با جابجایی آن ولتاژ خروجی تنظیم میگردد. از آنجا که با جابجایی های اندک جاروبک، میتوان نوسانات کوچک ولتاژ را نیز جبران نمود، این استابلایزرها میتوانند ولتاژ خروجی را با سرعت و با دقت بسیار بالا در حد (1) ولت تثبیت نمایند.